U radu je opisana mogućnost predviđanja samoudruživanja metaloorganskih sustava na temelju razlike vrijednosti računatih molekulskih elektrostatskih potencijala. Istraženo je povezivanje diskretnih metaloorganskih građevnih blokova (acetilacetonatnih  koordinacijskih spojeva bakra(II) i njihovih derivata s oksimskim ligandima) preko supramolekulskih motiva kojima se povezuju i analogni sustavi malih organskih molekula (oksima) u čvrstom stanju. Ustanovljeno je da je na temelju razlike vrijednosti računatog molekulskog elektrostatskog potencijala između dvaju potencijalno najboljih akceptora (oksimskog dušikovog i acetilacetonatnog kisikovog atoma) moguće predvidjeti ishod supramolekulske sinteze. Do prijenosa očekivanog supramolekulskog motiva iz organskih u metaloorganske sustave, osim u slučajevima kada je oksimski dušikov atom najbolji akceptor u sustavu, doći će i u slučajevima kada je akceptor vodikove veze smješten na molekulskoj vrsti uvedenoj za kompenzaciju naboja (acetilacetonatni kisikov atom) bolji akceptor. Međutim, razlika vrijednosti MEP u tom slučaju mora biti mala. Ukoliko je ta razlika znatna, ostvaruje se supramolekulsko povezivanje preko jačeg akceptora vodikove veze (acetilacetonatnog kiskovog atoma). Pokazano je da postoji i područje međuvrijednosti razlika MEP, tzv. siva zona, u kojem supramolekulsku konektivnost nije moguće predvidjeti ovakvim pristupom, već je supramolekulski ishod određen utjecajem slabih interakcija.

Rezultati ovog istraživanja još jednom potkrjepljuju hipotezu da se supramolekulski sintetski protokol temeljen na rangiranju potencijalnih donora/akceptora vodikovih veza na osnovi računatih vrijednosti molekulskog elektrostatskog potencijala može upotrijebiti za usmjeravanje učinkovitog supramolekulskog udruživanja metaloorganskih sustava.

Istraživanje je ostvareno u okviru projekta „Engineering crystalline materials using metal complexes and non-covalent interactions“ (CRYSTIN, UIP-2013-11-1809) financiranog od strane Hrvatske zaklade za znanost.